Drzewa w mitologii celtyckiej

Drzewa podobnie jak gwiazdy służyły druidom do pokazania, że życie trwa bez końca, gdyż po zimie zawsze następuje wiosna. Choć w zimie drzewo liściaste było martwe, to trwało to tylko „chwilę”.

Drzewo to oś wszechświata, korzenie tkwiące w ziemi to świat sił chtonicznych, pień to łącznik świata ludzi ze światem bogów i dusz przodków, korona drzewa zaś podtrzymywała sklepienie niebieskie. Każde plemię miało swoje drzewo rodowe, które odzwierciedlało losy plemienia i łączyło ludzi z duchami zmarłych krewniaków. Drzewo to zapewniało ochronę, zaś wróg, który napadł na wioskę starał się je zniszczyć w pierwszej kolejności.

Imiona bogów drzew, czczonych w celtyckich krainach spotyka się w wielu miejscach Europy. Robor, bóg dębów z Francji czy Fagus, bóg buków z Pirenejów.

Drzewa jako symbole życia składano w ofierze ziemi co zapewniało dobrobyt i płodność. Doły w których składano drzewa były nierzadko bardzo głębokie tak aby zmieścił się w nich cały pień.

Brzoza

Uważana do dziś za drzewo życia przez ludy Europy północnej.

Buk

Zimą dostarcza życiodajnych sił (buczyna).

Jarzębina

Leczy „zimowe choroby” i odstrasza złe moce (owoce, kolor czerwony).

Dąb

Potężne dęby symbolizowały siłę, pozwalały odczytać wolę bogów, żołędzie stanowiły pokarm dzików (symbol nieśmiertelności), w końcu kora dębu wykorzystywana jest jako lekarstwo do dziś.

Cis

Ma wszelkie cechy świętych drzew: są wiecznie zielone, rodzą czerwone jagody, które są trucizną i lekarstwem, drewno cisowe jest twarde, wytrzymałe i czerwone.

Leszczyna

Krzew ten i jego owoce wspomniane są w wielu sagach jako składnik pokarmów i zapasów na zimę. Gdy krajem rządził prawowity władca, leszczyna rodziła nadmiar owoców. Leszczyny symbolizowały też wiedzę.

Tarnina

Święte drzewo wróżek, którego strzegły zazdrośnie. Od epoki kamiennej owoce tarniny jak i jarzębiny zimą są lekarstwem i wzmacniają „siły życiowe”.

Janusz Miłek